Procedura Settlement Scheme umożliwia rejestrację obywateli UE mieszkających w Wielkiej Brytanii, którzy nie są brytyjskimi obywatelami.
Rejestracja jest prosta i dostępna na urządzeniach mobilnych. Procedura ruszyła 30 marca 2019 roku i w dniu 30 czerwca 2021 roku zakończy się przyjmowanie wniosków.
Jak przebiega procedurą Settlement Scheme?
Procedura przebiega w trzech krokach:
Przedłożenie dowodu potwierdzającego tożsamość i narodowość np. paszport;
Przedłożenie potwierdzenia zamieszkiwania w Wielkiej Brytanii np. wyciągu z rachunku bankowego;
Potwierdzenie niekaralności lub wskazanie na skazania.
Wniosek nie podlega opłacie.
Co daje status osoby osiedlonej?
Uzyskanie statusu osoby osiedlonej wiąże się prawem legalnego pobytu w Wielkiej Brytanii i zachowania nabytych praw, w tym m.in.:
prawo do pracy w Wielkiej Brytanii;
prawo korzystania z publicznej służby zdrowia;
prawo pobierania nauki i kontynuowania studiów;
prawo korzystania z funduszy publicznych np. zasiłków;
W 2021 roku dojdzie w Polsce do ograniczenia zastosowania tzw. ulgi abolicyjnej. Polska zmienia przepisy pozwalające na unikanie podwójnego opodatkowania, a to wskutek ratyfikowanej przez nią Konwencji MLI, czyli Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku podpisanej w Paryżu dnia 7 czerwca 2017 r.
Sam fakt posiadania polskiego obywatelstwa nie oznacza automatycznie, że osoba jest zobowiązana do zapłaty podatku w Polsce. O tym gdzie i w jakim zakresie podlega się opodatkowaniu decyduje przede wszystkim tzw. rezydencja podatkowa (miejsce zamieszkania dla celów podatkowych). Zgodnie z polską Ustawą PIT zasadą jest, że polskim rezydentem podatkowym jest osoba fizyczna, która w Polsce:
przebywa większą część roku (ponad 183 dni w roku podatkowym) lub
posiada centrum interesów osobistych lub gospodarczych (tzw. ośrodek interesów życiowych).
Ocena rezydencji podatkowej wymaga każdorazowo dogłębnej analizy całokształtu okoliczności dotyczących jej związków z danym państwem. W pewnym uproszczeniu można jednak przyjąć, że:
osoba fizyczna, która przeniosła się na stałe za granicę razem ze swoją rodziną, nie jest już polskimi rezydentami podatkowymi;
natomiast jeżeli osoba fizyczna wyjeżdża do pracy za granicę na krótki czas i wraca do Polski (np. przebywa tu jej rodzina), to jako polski rezydent podatkowy podlega opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów (nie jest to jednak równoznaczne z obowiązkiem zapłaty podatku w Polsce).
W odniesieniu do osób, o których mowa w pkt 1) powyżej – zmiana przez Polskę metody unikania podwójnego na podstawie Konwencji MLI nie ma wpływu na ich sytuację, gdyż są one rezydentami podatkowymi innego państwa. Nie podlegają więc w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów, a jedynie od dochodów, które uzyskują w Polsce (np. z tytułu otrzymywanego czynszu za wynajem mieszkania położonego w Polsce).
Natomiast w odniesieniu do osób, o których mowa w pkt 2) – zmiana metody unikania podwójnego opodatkowania będzie mieć wpływ na ich rozliczenia podatkowe w Polsce. Nie musi jednak automatycznie oznaczać obowiązku zapłaty podatku w Polsce.
Zmiana metody unikania podwójnego opodatkowania na podstawie Konwencji MLI
Zeznania podatkowe
Rozliczanie zagranicznych dochodów zgodnie z metodą proporcjonalnego zaliczenia oznacza obowiązek złożenia w Polsce zeznania podatkowego, w którym należy wykazać dochody z pracy za granicą. Obowiązek ten wystąpi bez względu na to, czy oprócz dochodów z zagranicy podatnik uzyskał inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce.
Dochody z pracy za granicą należy wykazać na formularzu PIT-36, wraz z załącznikiem PIT/ZG (Informacja o wysokości dochodów/przychodów z zagranicy i zapłaconym podatku).
Termin na złożenie zeznania: do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym.
Ulga abolicyjna
Sam fakt złożenia zeznania nie oznacza jednak automatycznie obowiązku zapłaty podatku w Polsce. Podatnik ma bowiem możliwość skorzystania z tzw. ulgi abolicyjnej.
Dzięki zastosowaniu ww. ulgi, ostateczna wysokość podatku płaconego w Polsce od tych dochodów będzie taka sama jak przy zastosowaniu metody wyłączenia z progresją, czyli dochód uzyskany za granicą nie będzie opodatkowany w Polsce.
Od 1 stycznia 2021 roku ulga abolicyjna ma zostać ograniczona do kwoty 1360 zł, co oznacza, że będzie można z niej skorzystać w odniesieniu do zagranicznego dochodu nieprzekraczającego kwoty 8000 zł. Od nadwyżki trzeba będzie dopłacić polskiemu Urzędowi Skarbowemu podatek – ten, którego udało się uniknąć za granicą z uwagi na obowiązującą tam wyższą kwotę wolną, niższą stawkę podatku lub zwolnienie podatkowe.
Zaliczki na podatek
W przypadku zastosowania do dochodów zagranicznych metody zaliczenia proporcjonalnego, jeżeli podatnik przebywa czasowo za granicą i osiąga dochody z wykonywanej tam pracy bez pośrednictwa polskiego płatnika, to po powrocie do kraju ma obowiązek wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy.
Przy kalkulacji zaliczek podatnik może odliczyć podatek zapłacony za granicą (w odpowiedniej proporcji). Nie uwzględnia się jednak ulgi abolicyjnej (ma ona zastosowanie dopiero przy rozliczeniu rocznym).
Wysokość zaliczki: 17% ww. dochodów (można jednak zastosować wyższą stawkę wg skali podatkowej).
Termin płatności zaliczek:
do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym podatnik wrócił do kraju; albo
jeżeli termin płatności zaliczki przypada po zakończeniu roku podatkowego – w terminie złożenia zeznania rocznego (tj. do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym).
Ograniczenie poboru zaliczek:
podatnik może złożyć wniosek o ograniczenie poboru zaliczek w trakcie roku podatkowego[5];
we wniosku należy uprawdopodobnić, że zaliczki byłyby niewspółmiernie wysokie w stosunku do podatku należnego od dochodu przewidywanego na dany rok podatkowy;
wniosek składa się do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla miejsca zamieszkania podatnika (przed terminem płatności zaliczek, których wniosek dotyczy).
W rozliczeniu podatkowym za 2020 rok zmianę tę odczują Polacy pracujący w Wielkiej Brytanii, Japonii, Irlandii, na Litwie, w Izraelu, Finlandii, na Słowacji lub w Nowej Zelandii.
Natomiast w kolejnym roku skutków tej zmiany doświadczą Polacy zarabiający w Belgii, Danii, Norwegii, Portugalii i Kanadzie.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Wielkiej Brytanii podało, że od stycznia 2021 roku o wiele więcej osób niż do tej pory, które są obywatelami UE i były karane, nie będzie mogło wjechać do Wielkiej Brytanii.
Osoby skazane na karę powyżej 1 roku pozbawienia wolności nie będą mogły wjechać do Wielkiej Brytanii.
Podkreślono, że przestępcy z UE stanowią poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa Wielkiej Brytanii. Istnieją jednak obawy, że Brexit bez umowy może utrudnić identyfikację zagranicznych przestępców.
W związku z tym, że Wielka Brytania znajduje się obecnie w okresie przejściowym, odkąd formalnie opuściła UE w styczniu 2020 roku, obywatelowi UE można obecnie odmówić wjazdu tylko wtedy, gdy stanowi rzeczywiste i poważne zagrożenie.
Rozporządzenia, które zostały przedłożone w brytyjskim Parlamencie w czwartek, określają nowe zasady dotyczące zakończenia okresu przejściowego i wprowadzają zasadę traktowania obywateli UE i obywateli spoza UE tak samo.
Nowe zasady oznaczają od 1 stycznia 2021 roku:
Każdemu obywatelowi UE skazanemu na karę co najmniej 1 roku pozbawienia wolności będzie można odmówić prawa wjazdu do Wielkiej Brytanii
Obywatele UE, którzy popełnili jakiekolwiek przestępstwo w ciągu ostatniego roku, również mogą otrzymać odmowę prawa wjazdu do Wielkiej Brytanii
Obywatele UE mogliby również otrzymać odmowę zakazu wjazdu do Wielkiej Brytanii, gdyby zostali skazani na karę pozbawienia wolności w wymiarze poniżej 1 roku, a brytyjscy urzędnicy uznaliby, że mogą stanowić zagrożenie
Inni przestępcy, którzy zostali skazani na inną karę niż kara pozbawienia wolności, mogą również otrzymać odmowę prawa wjazdu do Wielkiej Brytanii, jeśli istnieją dowody na to, że są recydywistami, wyrządzają „poważną krzywdę” lub ich obecność w Wielkiej Brytanii nie „sprzyja dobru publicznemu”
Osoby biorące udział w pozorowanym małżeństwie będą mogły otrzymać zakaz wjazdu, a każdemu, kto narusza przepisy celne, również będzie można odmówić prawa wjazdu do Wielkiej Brytanii.
Zmiany oznaczają również, że obywatele UE, w przypadku których stwierdzono, że są bezdomnymi mogą zostać deportowani, jeśli np. odmówią przyjęcia oferty zakwaterowania, jak ma to już obecnie miejsce w przypadku obywateli spoza UE.
Urzędnicy powiedzieli, że te regulacje mogą dotyczyć ludzi mieszkających na ulicach, którzy popełniają przestępstwa lub działają w sposób antyspołeczny, na przykład agresywnie żebrzą. Stwierdzono jednocześnie, że będzie to ostateczność i że wcześniej zostaną przeprowadzone kontrole, aby upewnić się, że bezdomny nie jest ofiarą współczesnego niewolnictwa lub handlu ludźmi.
Przepisy mogą oznaczać, że tysiące osób z Europy nie będą mogły już od stycznia 2021 roku wjechać do Wielkiej Brytanii.
Obywatele UE mieszkający w Wielkiej Brytanii, którzy posiadają status imigracyjny w ramach programu osiedleńczego UE, lub wszyscy inni, którzy są chronieni na mocy umowy o wystąpieniu z UE, są zwolnieni z tych zasad. Jednak Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Wielkiej Brytanii stwierdziło, że ich status może zostać cofnięty, jeśli popełnią przestępstwo po 1 stycznia 2021 roku, jeśli grozi to karą pozbawienia wolności w wymiarze ponad 1 roku.
Aborcja (przerwanie ciąży) jest legalna w całej Wielkiej Brytanii.
Aborcji można dokonać tylko w publicznym szpitalu NHS (odpowiednik polskiego NFZ) lub w licencjonowanej klinice. Zazwyczaj zabieg jest finansowany przez NHS.
Jak zaplanować aborcję w ramach NHS?
Jak uzyskać aborcję finansową przez NHS?
• można zgłosić się samodzielnie, kontaktując się bezpośrednio z wykonującą aborcję – British Pregnancy Advisory Service (BPAS), Marie Stopes UK, National Unplanned Pregnancy Advisory Service (NUPAS) lub poprzez stronę internetową NHS uzyskać więcej informacji;
• konsultacja z lekarzem rodzinnym (GP) i skierowanie do poradni aborcyjnej – lekarz rodzinny powinien skierować do innego lekarza, jeśli ma jakiekolwiek zastrzeżenia co do decyzji o aborcji;
• kontakt z poradnią zdrowia seksualnego (czasami nazywaną kliniką planowania rodziny), skąd można otrzymać skierowanie do poradni aborcyjnej.
Czas oczekiwania na aborcję może być różny, ale od pierwszego kontaktu z lekarzem do aborcji nie powinien przekroczyć 2 tygodni. Aborcję można wykonać prywatnie. Koszty prywatnych aborcji różnią się w zależności od stadium ciąży i metody wykonania zabiegu.
Kiedy aborcja jest dopuszczalna?
Większość aborcji w Anglii, Walii i Szkocji przeprowadza się przed 24 tygodniem ciąży. Można je przeprowadzić po 24 tygodniach w ściśle określonych okolicznościach – na przykład, gdy życie matki jest zagrożone lub dziecko urodziło się ze znaczną niepełnosprawnością. Większość ośrodków aborcyjnych poprosi o wykonanie USG w celu ustalenia, w jakim tygodniu ciąży kobieta się znajduje. Długość ciąży liczona jest od pierwszego dnia ostatniej miesiączki. Aborcje są tym bezpieczniejsze, im wcześniej się je przeprowadza. Uzyskanie porady na wczesnym pozwala na bardziej przemyślane decyzje.
Przed aborcją należy umówić się na wizytę, aby porozmawiać o swojej decyzji i tym, co nastąpi po zabiegu.
W przypadku kobiet w wieku poniżej 16 lat nie muszą informować o swojej decyzji rodziców. Lekarz lub pielęgniarka mogą zachęcić taką kobietę do poinformowania rodzica, opiekuna lub innej osoby najbliższej.
Istnieją organizacje, zwykle znane jako centra ciąży kryzysowej, które oferują porady dotyczące ciąży.
Sposoby przeprowadzania aborcji
Jeśli to tylko możliwe, kobieta powinna mieć możliwość wyboru, w jaki sposób chcesz przeprowadzić aborcję.
Istnieją dwa sposoby przeprowadzania aborcji:
• aborcja medyczna („pigułka aborcyjna”) – zażycie dwóch tabletek, zazwyczaj w odstępie 24 do 48 godzin w celu wywołania aborcji;
• aborcja chirurgiczna – zabieg usunięcia ciąży.
Większość kobiet nie doświadcza żadnych problemów zdrowotnych po zabiegu, ale istnieje niewielkie ryzyko powikłań, takich jak nadmierne krwawienie czy uszkodzenie macicy lub szyjki macicy.
Jeśli wystąpią komplikacje, konieczne może być dalsze leczenie.
Wiadomość o tym, że otrzymamy spadek zwykle cieszy, ale niekiedy zdarza się, że nie jest to dobra wiadomość. Przyczyną tego bywają dziedziczone długi spadkowe. W takiej sytuacji przyszli spadkobiercy decydują się na odrzucenie spadku. W jaki sposób odrzucić spadek przebywając w UK? W jaki sposób należy odrzucić spadek w imieniu nieletnich dzieci?
Jak odrzucić spadek z Polski przebywając w UK?
Oświadczenie o odrzuceniu spadku, o przyjęciu spadku wprost lub o przyjęciu spadku z dobrodziejstwem inwentarza można złożyć we właściwym terytorialnie urzędzie konsularnym RP.
Konsul potwierdzi własnoręczność podpisu spadkobiercy pod oświadczeniem o odrzuceniu lub o przyjęciu spadku. Aby oświadczenie było skuteczne, należy je jeszcze przedłożyć w sądzie spadku – czyli sądzie ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy – w terminie 6 miesięcy od dnia, w którym spadkobierca się dowiedział, że możesz przyjąć lub odrzucić spadek.
Należy przygotować:
ważny paszport lub dowód osobisty,
oświadczenie o odrzuceniu lub przyjęciu spadku – uwaga – podpis należy złożyć w urzędzie konsularnym.
Konsul pobiera opłatę w wysokości 26 GBP.
W jaki sposób odrzucić lub przyjąć spadek w imieniu małoletniego dziecka?
Do złożenia oświadczenia w imieniu dziecka konieczne jest dodatkowo uzyskanie zezwolenia sądu opiekuńczego, ponieważ jest to czynność przekraczająca zwykły zarząd majątkiem dziecka. Wniosek o udzielenie zezwolenia rodzic składa do właściwego dla miejsca zamieszkania dziecka sądu opiekuńczego.
W przypadku właściwości polskiego sądu postanowienie sądu rodzinnego musi zawierać klauzulę prawomocności.
W przypadku właściwości zagranicznego sądu konieczne będzie ponadto uzyskanie świadectwa wydanego na podstawie art. 39 rozporządzenia Rady (WE) NR 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000.
Termin wynosi 6 miesięcy od złożenia przez Ciebie oświadczenia o odrzuceniu spadku. Niemniej zgodnie z orzecznictwem polskiego Sądu Najwyższego (postanowienia z 28 maja i 24 września 2015 roku, wydane w sprawach III CSK 352/14 oraz V CSK 686/14) samo złożenie do polskiego sądu opiekuńczego (w terminie wspomnianych 6 miesięcy) wniosku o wyrażenie zgody na odrzucenie spadku w imieniu małoletniego powoduje, że bieg tego terminu zostaje przerwany. Następnie termin ten biegnie od nowa po uprawomocnieniu się orzeczenia sądu opiekuńczego o wyrażeniu zgody na odrzucenie spadku w imieniu małoletniego.
Co oznacza złożenie poszczególnych oświadczeń?
Złożenie oświadczenia o odrzuceniu spadku skutkuje brakiem odpowiedzialności za długi spadkowe oraz pozbawieniem roszczeń do wszelkich aktywów pozostawionych przez spadkodawcę. Spadkobierca, który spadek odrzucił, zostaje wyłączony od dziedziczenia, tak jakby nie dożył otwarcia spadku, a w jego miejsce wstępują jego spadkobiercy.
Złożenie oświadczenia o przyjęciu spadku wprost skutkuje pełną odpowiedzialnością za długi spadkowe, jak również możliwością zgłoszenia roszczenia do aktywów, w zakresie przysługującego spadkobiercy udziału.
Złożenie oświadczenia o przyjęciu spadku z dobrodziejstwem inwentarza oznacza, że spadkobierca odpowiada za długi spadkowe do wysokości aktywów.
Co się stanie, jeśli nie złożę żadnego oświadczenia spadkowego?
Zgodnie ze znowelizowanymi przepisami Kodeksu cywilnego, jeżeli spadkobierca nie złoży w ustawowym terminie żadnego oświadczenia spadkowego, oznaczać to będzie przyjęcie spadku z dobrodziejstwem inwentarza – tzn. z ograniczeniem odpowiedzialności za długi do wysokości aktywów spadkowych.
Jak wygląda dziedziczenie w Polsce oraz w Anglii w Walii, gdy spadkodawca nie pozostawił testamentu?
Polskie prawo spadkowe znacznie różni się od tego obowiązującego w Wielkiej Brytanii. Jednakże w żadnym z tych krajów sporządzenie testamentu nie jest obowiązkowe. Gdy spadkodawca nie pozostawi testamentu musi się liczyć z tym, że postępowanie spadkowe dotyczące jego majątku może długo trwać i niekoniecznie jego efekt będzie zgodny z jego ostatnią wolą, dlatego warto pomyśleć o sporządzeniu testamentu.
Testament w UK powinien zostać podpisany przez spadkodawcę w obecności dwóch pełnoletnich świadków oraz przez nich podpisany w jego obecności. W Polsce testament sporządzić można u notariusza i pod pewnymi warunkami w innych określonych w ustawie okolicznościach.
W Polsce do kręgu spadkobierców ustawowych wchodzą:
dzieci (lub wnuki) spadkodawcy dziedziczący razem z małżonkiem spadkodawcy;
małżonek spadkodawcy, rodzice, rodzeństwo i potomkowie rodzeństwa spadkodawcy;
dziadkowie spadkodawcy i potomkowie dziadków;
pasierbowie, czyli dzieci małżonka spadkodawcy (jeśli żadne z ich rodziców nie dożyło śmierci spadkodawcy);
gmina ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy w Polsce.
Wielka Brytania
Spadkobiercy
W kręgu spadkobierców znajdują się zwykle najbliżsi krewni zmarłego, czyli małżonek, dziecko lub rodzic. Natomiast w razie braku osób najbliższych z kręgu spadkobierców spadek może stać się częścią majątku królewskiego.
Postępowanie spadkowe
W Polsce, aby móc rozporządzać majątkiem spadkowym należy uzyskać poświadczenie dziedziczenia lub skierować do sądu wniosek o stwierdzenie nabycia spadku, a następnie wniosek o dział spadku.
W Wielkiej Brytanii, aby móc rozporządzać spadkiem należy uzyskać „Grant of Letter of Administration” w Probate Registry, co stanowi potwierdzenie urzędowego prawa do zarządzania majątkiem spadkowym. Dzięki temu potwierdzeniu spadkobierca uzyskuje prawa do zarządzania spadkiem w relacjach z instytucjami publicznymi, w tym bankami, towarzystwami budowlanymi i innymi. Uzyskanie tego potwierdzenia poprzedza konieczność uiszczenia części lub całości podatku od spadku (obecnie 40% od wartość spadku powyżej progu).
Gdy wartość spadku nie przekracza £5,000 i nie obejmuje żadnych nieruchomości, własności lub udziałów, nie ma konieczności, aby występować o „Grant of Letter of Administration”.
Kto odziedziczy majątek po zmarłym w Anglii i Walii?
Jeśli zmarły nie pozostawił testamentu, stosuje się następujące zasady dziedziczenia ustawowego:
SPADKODAWCA BYŁ W ZWIĄZKU MAŁŻEŃSKIM LUB ZAREJESTROWANYM ZWIĄZKU PARTNERSKIM:
Przy wartość majątku spadkowego 125.000 funtów – wszystko dziedziczy małżonek lub partner
Przy wartości majątku spadkowego powyżej 125.000 funtów – małżonek lub partner dziedziczy 125.000 funtów wolnych od podatku, rzeczy osobiste i ½ pozostałego majątku ruchomego w użytkowanie. Natomiast pozostałą część dziedziczą:
dzieci lub wnuki w częściach równych.
gdy nie ma dzieci ani wnuków – rodzice w częściach równych.
gdy nie ma dzieci, wnuków, rodziców – bracia i siostry lub ich dzieci w częściach równych.
gdy nie ma ani dzieci, wnuków, rodziców, braci i sióstr oraz ich dzieci – małżonek lub partner dziedziczy wszystko.
SPADKODAWCA NIE MA ŻYCJĄCEGO MAŁŻONKA LUB PARTNERA:
dzieci lub wnuki dziedziczą w równych częściach
gdy nie ma dzieci ani wnuków – dziedziczą rodzice w częściach równych
gdy nie ma dzieci, wnuków ani rodziców – dziedziczą bracia i siostry lub ich dzieci
gdy nie ma dzieci, wnuków, rodziców, braci i sióstr lub ich dzieci – dziedziczą bracia i siostry cioteczne lub ich dzieci
gdy nie ma nikogo z powyższych – dziedziczą dziadkowie w częściach równych
gdy nie ma dziadków – dziedziczą wujowie i ciotki lub ich dzieci w częściach równych
gdy nie ma nikogo z powyższych – dziedziczą dalsi wujowie i ciotki
gdy nie ma nikogo z powyższych – majątek spadkowy przechodzi do majątku królewskiego.
Gdy spadkobierca otrzymał mniej niż miał prawo otrzymać
Jeśli spadkobierca uważa, że nie otrzymał wystarczająco dużej swojej części ze spadku, może złożyć w terminie 6 miesięcy od daty wydania Grant of Letter of Administration” odwołanie na podstawie ustawy Inheritance (Provision for Family and Dependants) Act 1975. Aby móc złożyć odwołanie, musi być osobą najbliższą dla zmarłego, czyli jego dzieckiem, małżonkiem, zarejestrowanym partnerem, osobą na utrzymaniu zmarłego lub konkubentem. Jeśli nie żył ze spadkodawcą w formalnym związków (małżeństwo, zarejestrowany związek partnerski), to dodatkowo będzie musiał wykazać relacje go łączące ze zmarłym.
W razie jakichkolwiek pytań i wątpliwości związanych ze spadkobraniem należy kontaktować się z linią Probate and Inheritance Tax pod numerem telefonu: 0300 123 1072 (z Wielkiej Brytanii) i +44 300 123 1072 dla osób dzwoniących spoza Wielkiej Brytanii od poniedziałku do piątku od 9:00 do 17:00.
W obliczu Brexitu Polacy mieszkający w Wielkiej Brytanii często zastanawiają się nad emigracja do Stanów Zjednoczonych? W jaki sposób można wyemigrować z Wysp za ocean?
Z POLSKIM CZY BRYTYJSKIM PASZPORTEM?
Od czasu zniesienia wiz do USA dla Polaków bez znaczenia pozostaje to jaki paszport ma przyszy emigrant. Od 11 listopada 2019 roku polscy obywatele na tych samych zasadach co Brytyjczycy mogą wjeżdżać i emigrować do USA.
Każdy obywatel państwa zakwalifikowanego do Programu Ruchu Bezwizowego może ubiegać się o zezwolenie wjazdu poprzez dedykowany system elektroniczny dostępny pod tym linkiem:
Natomiast w przypadku konieczności ubiegania się o amerykańską wizę każdy polski obywatel mieszkający z Wielkiej Brytanii musi zwrócić się z wnioskiem o wydanie wizy do amerykańskiej Ambasady w UK, która mieści się w Londynie pod adresem: 33 Nine Elms Ln SW11 7US, London.
PROGRAM RUCHU BEZWIZOWEGO(ESTA, Electronic System of Travel Authorization)
Aby podróżować bez wizy, obywatele Polski muszą wystąpić o zezwolenie wjazdu za pośrednictwem internetowego systemu ESTA. Dzięki ESTA przeprowadzana jest wstępna kontrola podróżnych. ESTA jest wymagana od podróżnych ze wszystkich 38 krajów należących do Programu Ruchu Bezwizowego.
W przypadku krótkich turystycznych i biznesowych wyjazdów na 90 dni lub krócej, obywatele Polski, którzy uzyskali zezwolenie wjazdu w Elektronicznym Systemie Autoryzacji Podróży (Electronic System for Travel Authorization, „ESTA”) nie będą potrzebować wizy.
Wiza będzie nadal wymagana w przypadku innego celu podróży, w tym pobytów dłuższych niż 90 dni lub z zamiarem podjęcia pracy czy nauki w Stanach Zjednoczonych. Obywatele Polski podróżujący do USA bez wizy będą musieli mieć paszport z chipem do odczytu komputerowego.
OPŁATA
Obecnie ESTA kosztuje 14 dolarów, czyli znacznie mniej niż opłata w wysokości 160 dolarów, która jest wymagana od osób ubiegających się o wizę turystyczną/biznesową.
NADAL WAŻNA WIZA
Każdy podróżny, który ma ważną wizę będzie nadal mógł z niej korzystać nawet kiedy ruch bezwizowy będzie możliwy. Osoba posiadająca ważną wizę nie musi ubiegać się o zezwolenie ESTA. Podróżujący z wizą mogą przebywać na terenie USA do 6 miesięcy, zależnie od decyzji oficera imigracyjnego na granicy USA.
ODMOWA WYDANIA WIZY LUB REJESTRACJI ESTA
Z reguły zezwolenia wjazdu w systemie ESTA nie otrzyma osoba, która uprzednio otrzymała odmowę wizy lub w przeszłości miała problemy mogące wpłynąć na prawo do otrzymania wizy, takie jak wyrok sądowy lub złamanie prawa imigracyjnego USA. Tym samym taka osoba nie będzie mogła podróżować do USA bez wizy. Każda osoba, która otrzymała odmowę rejestracji ESTA może ubiegać się o wizę amerykańską w ambasadzie/konsulacie USA.
SPOSÓB PRZEKRACZANIA GRANICY
Ruch bezwizowy jest dostępny dla podróżnych przybywających do USA lotami komercyjnymi lub statkami. Ponadto specjalne zasady obowiązują osoby, które przekraczają granicę lądową samochodem lub pieszo.
Oto najczęstsze pytania dotyczące zasad poruszania się i codziennego funkcjonowania w czasie pandemii COVID-19 w Wielkiej Brytanii oraz odpowiedzi na te pytania:
Kiedy wolno wyjść z domu?
Wyjście z domu możliwe jest tylko w ściśle określonych celach:
zrobienie podstawowych zakupów;
aktywność sportowa np. bieganie, jazda na rowerze;
w razie pilnej potrzeby zdrowotnej;
podróż do pracy, gdy nie ma możliwości pracy zdalnej;
Czy można udać się na wizytę do dentysty, lekarza rodzinnego GP lub na umówioną inną wizytę lekarską?
Tak, ale lekarze mogą odwołać lub przesunąć termin wizyty. Zaleca się, aby udawać się na wizyty lekarskie tylko w razie pilnej potrzeby.
Czy można wyjść na spacer z psem albo zajmować się koniem na zewnątrz?
Tak, możliwe jest raz dziennie wyjście na spacer z psem lub w celu zadbania o konia. Należy jednak ograniczać czas spędzony poza domem.
Czy należy zostać w domu czy chodzić do pracy?
Dopuszczalne są podróże w celu dojazdu do pracy. Niektóre stanowiska pracy wymagają fizycznej obecności pracowników np. praca w budownictwie, transporcie lub w produkcji. Pracodawcy i pracownicy powinni omówić warunki świadczenia pracy w czasie pandemii. Pracodawcy powinni podjąć wszelkie możliwe kroki, aby ułatwić pracownikom pracę w domu, w tym zapewnić odpowiedni sprzęt informatyczny i sprzęt umożliwiający pracę zdalną.
Czy mogę odwiedzić moich przyjaciół albo starszych krewnych?
Powinniśmy zachować dystans i nie spotykać się ze sobą, co oznacza, że nie powinniśmy spotykać się z przyjaciółmi, chyba że razem mieszkamy. Nie powinniśmy odwiedzać krewnych będących w podeszłym wieku lub w trudnej sytuacji. W takim wypadku można im pomóc np. pozostawiając zakupy u ich drzwi czy składając za nich zamówienie online. W dobie pandemii lepszym rozwiązaniem jest pozostawanie w kontakcie telefonicznym lub za pośrednictwem połączeń wideo.
Czy można pomagać osobom potrzebującym?
Możliwe jest udzielenie pomocy osobom potrzebującym pomocy, jeśli osoba, która zamierza pomóc spełni poniższe warunki:
taka osoba, jak i osoby, z którymi mieszka czują się dobrze, nie mają objawów choroby tj. kaszel lub wysoka temperatura;
ma mniej niż 70 lat;
nie jest w ciąży;
nie ma chorób przewlekłych, które czynią ją szczególnie narażoną na niebezpieczeństwo związane z koronawirusem;
Jeśli osoba, które zamierza pomóc osobie wymagającej opieki spełni powyższe warunki, może opuścić dom i wspomóc osobę potrzebującą.
Czy mogę wyjść do parku?
Tak, raz dziennie dozwolone jest wykonanie ćwiczeń fizycznych w parku, ale tylko samemu lub wraz z osobami, z którymi ćwiczący mieszka. Takie miejsca jak boiska sportowe, place zabaw, siłownie na świeżym powietrzu zostały zamknięte.
Należy zachowywać odległość 2 metrów od innych przebywając w przestrzeni publicznej.
Co grozi za złamanie ustalonych zasad podczas pandemii COVID-19?
Jeśli opuścisz dom lub zgromadzisz się publicznie z innego powodu niż dozwolony, policja będzie mogła:
pouczyć, abyś powrócił do domu, opuścił teren lub zgromadzenie;
pouczyć, abyś podjął kroki w celu powstrzymania dzieci od łamania powyższych zasad;
przewieźć do domu lub zatrzymać, jeśli nie zastosujesz się do pouczenia lub jeśli uznają to za konieczne;
nałożyć karę pieniężną (stała kara pieniężna) w wysokości 60 GBP, która zostanie obniżona do 30 GBP, jeśli zostanie uiszczona w ciągu 14 dni;
nałożyć grzywnę w wysokości 120 GBP i przy każdym kolejnym naruszeniu przepisów podwajając jej wysokość;
Sprawy osób, które nie uiszczą grzywny zostaną skierowane do sądu, który będzie mógł nakładać grzywnę bez górnego jej limitu.
W dniu 31 stycznia 2020 roku dokonało się to na co czekali wszyscy. Zarówno sceptycy, jak i zwolennicy Brexit’u chcieli, aby podzielona politycznie Wielka Brytania wreszcie zdecydowała. Głos ludu wyrażony w referendum został uszanowany i Wielka Brytania opuściła Unię Europejską.
Decyzja o opuszczeniu Unii Europejskiej przez Wielką Brytanię będzie rodzić konsekwencje, które ciągle jeszcze trudno przewidzieć. Rozpoczynają się bowiem negocjacje tego, jak przyszłe relacje będą się układać. Okres przejściowy ma trwać do końca 2020 roku, a nowe regulacje wejdą w życie od 1 stycznia 2021 roku.
STATUS OSOBY OSIEDLONEJ
Procedura Settlement Scheme jest specjalną procedurą, która umożliwia rejestrację obywateli UE mieszkających w Wielkiej Brytanii, którzy nie są brytyjskimi obywatelami.
Rejestracja jest prosta i dostępna również na urządzeniach mobilnych w formie aplikacji. Aplikacja w systemie Settlment Scheme ruszyła 30 marca 2019 roku i zakończy przyjmowanie wniosków 30 czerwca 2021 roku.
Procedura dostępna jest dla dwóch kategorii osób:
Obcokrajowcy z UE, którzy przebywają w Wielkiej Brytanii co najmniej 5 lat i ta procedura umożliwi im uzyskanie statusu „settled status”, czyli stałego rezydenta;
Obcokrajowcy z UE, którzy mieszkają w Wielkiej Brytanii krócej niż 5 lat i w ramach tej procedury uzyskają status „pre-settled status”, czyli tymczasowego rezydenta;
Jak przebiega procedura „EU Settlement Scheme”?
Należy wykonać ją w trzech krokach:
Przedłożenie dowodu potwierdzającego tożsamość i narodowość np. paszport;
Przedłożenie potwierdzenia zamieszkiwania w Wielkiej Brytanii np. wyciąg z rachunku bankowego;
Potwierdzenie niekaralności lub wymienienie skazań;
Opłata od aplikacji została zniesiona.
NOWY SYSTEM IMIGRACYJNY
W dniu 19 lutego 2020 roku brytyjski rząd zapowiedział wprowadzenie punktowego systemu imigracyjnego.
Aby legalnie wyemigrować do Wielkiej Brytanii, trzeba będzie uzyskać minimum 70 punktów, w tym 50 pkt ma obejmować obowiązkowe kryteria (jednakowe dla wszystkich), a 20 pkt – dodatkowe kryteria (punkty z tej grupy będą wymienne).
Każda osoba zamierzająca podjąć zatrudnienie w Wielkiej Brytanii powinna:
wykazać się propozycją zatrudnienia (20 pkt)
posiadać możliwość podjęcia pracy na stanowisku wymagającym konkretnego poziomu umiejętności (20 pkt)
znać język angielski (10 pkt)
Okres przejściowy i negocjacje
Rozpoczęły się negocjacje między Wielką Brytanią a Unią Europejską zmierzające do ustalenia wspólnej wizji, tego jak będę wyglądać wzajemne stosunki w przyszłości i już zapowiada się, że będą to negocjacje bardzo burzliwe.
Europejski Nakaz Aresztowania (ENA) stanowi uproszczoną formę ekstradycji i wynika z decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z 13 czerwca 2002 roku. To instytucja, która okazała się konieczna ze względu na brak ograniczeń w ruchu osobowym w Unii Europejskiej i w strefie Schengen, gdzie dodatkowo nie ma kontroli na granicach, co mogłoby spowodować niczym nieograniczoną działalność przestępców na terenie całej UE.
W Polsce ENA reguluje art. 607a – 607z Kodeksu postępowania karnego.
Według krajowego raportu Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka, w latach 2010-2016, największa liczba ENA wydawanych w Polsce była skierowana do Wielkiej Brytanii (529 w 2016 r.; 498 w 2017 r.), Niemiec (450 w 2016 r.; 482 w 2017 r.) i Holandii (165 w 2016 r.; 256 w 2017 r.). Dane te odpowiadają głównym kierunkom migracji polskich obywateli. Pomimo wysokiej liczby wydanych nakazów, Polska ma stosunkowo niski wskaźnik powodzenia ENA (ok. 20%).
PRZESTĘPSTWA PODLEGAJĄCE PROCEDURZE ENA
Nie podlega procedurze ENA przestępstwo zagrożone karą do roku pozbawienia wolności w przypadku poszukiwania osoby ściganej, a w sytuacji poszukiwania osoby skazanej wymierzona kara nie może być niższa niż cztery miesiące.
W 2015 roku dodatkowo wprowadzono ograniczenie w postaci klauzuli, by za wydaniem w Polsce ENA przemawiał interes wymiaru sprawiedliwości. Ten zabieg miał spowodować ograniczenie działania zasady legalizmu nakazującej ścigania każdego sprawcy wszystkimi dostępnymi prawnie metodami.
WYSTAWIENIE EUROPEJSKIEGO NAKAZU ARESZTOWANIA
Kto wystawia ENA w Polsce? Europejski Nakaz Aresztowania wystawia sąd okręgowy z urzędu lub na wniosek sądu rejonowego, a gdy poszukiwana jest osoba podejrzana, na wniosek prokuratora.
Poszukiwania Interpolu
Jeśli miejsce pobytu osoby ściganej jest nieznane, to odpis ENA kierowany jest do policji współpracującej z Interpolem celem wszczęcia poszukiwań.
Osoba, której dotyczy ENA musi zostać odebrana z aresztu państwa przez organy państwa wzywającego w terminie 10 dni.
W przypadku skierowania przez państwo członkowskie UE Europejskiego Nakazu Aresztowania do Polski, ENA rozpoznaje sąd okręgowy, a aresztowanie zastosowane na jego podstawie nie może przekroczyć 100 dni.
PRZESZKODY WYKONANIA ENA
Wśród przeszkód wymienia się:
przeszkoda rzeczy osądzonej w innym państwie unijnym;
przeszkoda politycznego charakteru przestępstwa;
klauzula antydyskryminacyjna (naruszenie praw człowieka)
nieosiągnięcie wieku odpowiedzialności karnej;
Wśród względnym przeszkód wymienia się:
popełnienie przestępstwa na terytorium RP;
zawisłość sprawy przed polskim sądem;
przedawnienie ścigania w Polsce;
możliwość orzeczenia w państwie wzywającym kary dożywotniego pozbawienia wolności bez możliwości ubiegania się o skrócenie kary;
uzyskanie w Polsce prawa azylu;
Różnice między ENA i ekstradycją
Dla ENA nie znajdują zastosowania dwie przeszkody – przeszkoda obywatelstwa i przeszkoda braku karalności (podwójnej karalności).
Oznacza to, że Polska może wydać polskiego obywatela tylko pod warunkiem, że po prawomocnym osądzeniu osoba ta zostanie zwrócona celem odbycia kary.
Odstąpienie od przeszkody braku karalności nie może dotyczyć polskiego obywatela i odnosi się tylko do przestępstw, które w państwie wydania nakazu zagrożone są karą co najmniej 3 lat pozbawienia wolności i wymienione zostały w art. 607w Kodeksu postępowania karnego.
Angielskie prawo dla Polaków 