Europejski Nakaz Aresztowania jako uproszczona forma ekstradycji

Europejski Nakaz Aresztowania (ENA) stanowi uproszczoną formę ekstradycji i wynika z decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z 13 czerwca 2002 roku. To instytucja, która okazała się konieczna ze względu na brak ograniczeń w ruchu osobowym w Unii Europejskiej i w strefie Schengen, gdzie dodatkowo nie ma kontroli na granicach, co mogłoby spowodować niczym nieograniczoną działalność przestępców na terenie całej UE.

W Polsce ENA reguluje art. 607a – 607z Kodeksu postępowania karnego.

Według krajowego raportu Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka, w latach 2010-2016, największa liczba ENA wydawanych w Polsce była skierowana do Wielkiej Brytanii (529 w 2016 r.; 498 w 2017 r.), Niemiec (450 w 2016 r.; 482 w 2017 r.) i Holandii (165 w 2016 r.; 256 w 2017 r.). Dane te odpowiadają głównym kierunkom migracji polskich obywateli. Pomimo wysokiej liczby wydanych nakazów, Polska ma stosunkowo niski wskaźnik powodzenia ENA (ok. 20%).

PRZESTĘPSTWA PODLEGAJĄCE PROCEDURZE ENA

Nie podlega procedurze ENA przestępstwo zagrożone karą do roku pozbawienia wolności w przypadku poszukiwania osoby ściganej, a w sytuacji poszukiwania osoby skazanej wymierzona kara nie może być niższa niż cztery miesiące.

W 2015 roku dodatkowo wprowadzono ograniczenie w postaci klauzuli, by za wydaniem w Polsce ENA przemawiał interes wymiaru sprawiedliwości. Ten zabieg miał spowodować ograniczenie działania zasady legalizmu nakazującej ścigania każdego sprawcy wszystkimi dostępnymi prawnie metodami.

WYSTAWIENIE EUROPEJSKIEGO NAKAZU ARESZTOWANIA

Kto wystawia ENA w Polsce? Europejski Nakaz Aresztowania wystawia sąd okręgowy z urzędu lub na wniosek sądu rejonowego, a gdy poszukiwana jest osoba podejrzana, na wniosek prokuratora.

Poszukiwania Interpolu

Jeśli miejsce pobytu osoby ściganej jest nieznane, to odpis ENA kierowany jest do policji współpracującej z Interpolem celem wszczęcia poszukiwań.

Osoba, której dotyczy ENA musi zostać odebrana z aresztu państwa przez organy państwa wzywającego w terminie 10 dni.

W przypadku skierowania przez państwo członkowskie UE Europejskiego Nakazu Aresztowania do Polski, ENA rozpoznaje sąd okręgowy, a aresztowanie zastosowane na jego podstawie nie może przekroczyć 100 dni.

PRZESZKODY WYKONANIA ENA

Wśród przeszkód wymienia się:

• przeszkoda rzeczy osądzonej w innym państwie unijnym;
• przeszkoda politycznego charakteru przestępstwa;
• klauzula antydyskryminacyjna (naruszenie praw człowieka)
• nieosiągnięcie wieku odpowiedzialności karnej;

Wśród względnym przeszkód wymienia się:

• popełnienie przestępstwa na terytorium RP;
• zawisłość sprawy przed polskim sądem;
• przedawnienie ścigania w Polsce;
• możliwość orzeczenia w państwie wzywającym kary dożywotniego pozbawienia wolności bez możliwości ubiegania się o skrócenie kary;
• uzyskanie w Polsce prawa azylu;

Różnice między ENA i ekstradycją

Dla ENA nie znajdują zastosowania dwie przeszkody – przeszkoda obywatelstwa i przeszkoda braku karalności (podwójnej karalności).

Oznacza to, że Polska może wydać polskiego obywatela tylko pod warunkiem, że po prawomocnym osądzeniu osoba ta zostanie zwrócona celem odbycia kary.

Odstąpienie od przeszkody braku karalności nie może dotyczyć polskiego obywatela i odnosi się tylko do przestępstw, które w państwie wydania nakazu zagrożone są karą co najmniej 3 lat pozbawienia wolności i wymienione zostały w art. 607w Kodeksu postępowania karnego.

Stan prawny na dzień: 23 września 2019 roku

Photo credit: unsplash.com

Ekstradycja z polskiej perspektywy

Ekstradycja jest wydaniem, w wykonaniu prawnej decyzji kompetentnego organu państwowego, osoby podejrzanej o popełnienie przestępstwa lub skazanej za przestępstwo władzom państwa, które zwróciło się z wnioskiem o wydanie w celu osądzenia podejrzanego lub wykonania wyroku skazującego.

W postępowaniu ekstradycyjnym mamy państwo, które występuje z wnioskiem o ekstradycję (państwo wzywające) i państwo będące adresatem wniosku (państwo wezwane).

UWAGA! Deportacja nie jest tożsama z ekstradycją. Deportacja stanowi wydalenie cudzoziemca i wynika z jednostronnej decyzji organów administracyjnych państwa i nie wymaga wniosku innego państwa.

CELE EKSTRADYCJI

Wyróżnia się dwa cele ekstradycji:

1. doprowadzenie do postawienie podejrzanego przed sądem;
2. wykonanie orzeczonej już kary.

Ekstradycji dokonuje się na podstawie przepisów prawa krajowego, umów bilateralnych oraz konwencji i innych aktów prawa międzynarodowego.

ZASADY ZWIĄZANE Z EKSTRADYCJĄ

Zasada wzajemności – zasada zapewnia, że w przypadku analogicznej sytuacji państwo otrzyma równorzędne świadczenie wzajemne. W Polsce zasada ta stanowi względną przeszkodę ekstradycyjną (art. 604 par. 2 k.p.k.).

Zasada specjalności – pozwala państwu, które wystąpiło z wnioskiem o ekstradycję na prowadzenie postępowania tylko o te czyny, które były podstawą wydania podejrzanego.

Zastrzeżenia – państwo wezwane może wydać podejrzanego lub skazanego wraz z zastrzeżeniem co do wymiaru kary lub jej wykonania np. zastrzeżenie dotyczące nieorzekania kary śmierci.

PODWÓJNA KARALNOŚĆ stanowi, że czyn będący podstawą wniosku o ekstradycję musi być czynem karalnym zarówno w państwie wzywającym, jak i w państwie wezwanym.

Inne przeszkody ekstradycyjne: obywatelstwo sprawcy, przeszkoda politycznego charakteru przestępstwa, azylu i terytorialności.

ZAGROŻENIE KARĄ

Aby ekstradycja była dopuszczalna:

• zagrożenie karą musi wynosić co najmniej 1 rok lub powyżej 1 roku pozbawienia wolności przy ekstradycji celem osądzenia;
• czterech (sześciu w przypadku Rosji) miesięcy pozbawienia wolności przy ekstradycji celem odbycia kary.

Jak przebiega postępowanie w sprawie ekstradycji w Polsce?

Wnioski ekstradycyjne trafiają do prokuratora, który po zatrzymaniu i przesłuchaniu osoby, kieruje wniosek do sądu okręgowego. Sąd zarządza posiedzenie z udziałem prokuratora i obrońcy. Osoba wskazana we wniosku ma prawo do złożenia wyjaśnień. Stosuje się wobec niej tymczasowe aresztowanie (areszt ekstradycyjny).

O ile Sąd uzna, że ma do czynienia z przestępstwem ekstradycyjnym i wydanie jest dopuszczalne, to i tak ostateczną decyzję podejmuje minister sprawiedliwości. Natomiast jeśli Sąd uzna ekstradycję za niedopuszczalną, to na takie postanowienie przysługuje zażalenie.

Kodeks postępowania karnego przewiduje również procedurę ekstradycji uproszczonej, jeśli osoba ścigana wyraża na nią zgodę.

W przypadku Polski i Wielkiej Brytanii nie znajdują zastosowania przepisy o ekstradycji, gdyż stosowana jest instytucja Europejskiego Nakazu Aresztowania, o której więcej w następnym wpisie.

Stan na dzień: 17 września 2019 roku

Photo credit: pixabay.com

SKAZANIA W BRYTYJSKICH REJESTRACH POLICYJNYCH I W ZAŚWIADCZENIU O NIEKARALNOŚCI

Każdy skazany powinien pamiętać, że po prawomocnym skazaniu, co do zasady nie może wnioskować o usunięcie informacji o skazaniu (ang. conviction) z rejestrów policyjnych. Jedynym wyjściem jest podjęcie próby podważenia takiego orzeczenia sądu poprzez wniesienie apelacji (ang. appeal) albo innego środka odwoławczego.

REJESTRY POLICYJNE

Od 2006 roku brytyjska Policja przechowuje dane o skazaniach do ukończenia przez skazanych 100 lat. Do tego czasu informacje o skazaniach będą znajdować się w rejestrach policyjnych, ale mogą nie pojawiać się już w zaświadczeniu o karalności/niekaralności. W Wielkiej Brytanii takie zaświadczenia są częściej wymagane niż w Polsce przy staraniu się o zatrudnienie (szerszy katalog prac).

To, czy dane skazanie pojawi się w zaświadczeniu będzie zależało od:

• tego, jak bardzo szczegółowa analiza karalności jest wnioskowana,
• czy dane skazanie na podstawie the Rehabilitation of Offenders Act (ROA) już się zatarło,
• czy dane skazanie celem wydania zaświadczenia DBS podlega analizie  „standard” czy „enhanced” .

Dostępna jest procedura wykreślenia danych z rejestrów policyjnych w wyjątowych przypadkach i jest to decyzja uznaniowa, gdyż zależy od oficera policji.

SPECJALNA PROCEDURA – ACRO, the Record Deletion Process, link 

Wniosek o usunięcie danych z rejestrów policyjnych może być uzasadniony np. uniewinnieniem wnioskodawcy i pomimo tego pozostawieniem danych w rejestrach, błędnym zapisem, innymi nieprawidłowościami albo zasadami współżycia społecznego. Należy wyczerpująco uzasadnić, dlaczego pozostawienie danych w rejestrze będzie krzywdzące dla wnioskodawcy.

Do wypełnienia wniosku niezbędne są następujące informacje i dokumenty:

Zatrzymanie przez Policję w Wielkiej Brytanii – prawa zatrzymanego

Zatrzymanie przez Policję w Wielkiej Brytanii (Anglia i Walia)

Przed aresztowaniem, Policja dokonuje zatrzymania, przewozi zatrzymanego na komendę (police station), umieszcza w celi i przesłuchuje tę osobę. Zatrzymanie może zakończyć się zwolnieniem albo przedstawieniem zarzutów.

UWAGA: Inne prawo obowiązuje w Szkocji.

Prawa zatrzymanego

Brytyjski oficer policji, który dokonuje zatrzymania musi przedstawić zatrzymanemu jego prawa i powinien wskazać w szczególności na prawo do:

• otrzymania bezpłatnej pomocy prawnej
• poinformowania wskazanej przez zatrzymanego osoby, gdzie on się znajduje
• otrzymania pomocy medycznej
• postępowania oficera wobec niego zgodnie z kodeksem postępowania ‘Codes of Practice’
• otrzymania informacji o przysługujących prawach na piśmie, w tym tych o czasie na posiłek i skorzystania z toalety (zatrzymany może zwrócić się o podanie tej informacji w jego ojczystym języku albo o pomoc tłumacza).

W razie zatrzymania, osoba zatrzymana zostanie przeszukana, a rzeczy, które ma przy sobie mogą zostać zatrzymane przez oficera.

Zatrzymani w wieku poniżej 18 lat i osoby niepełnosprawne

Deportacja z Anglii: prawdy i mity

Przed zbliżającą się wielką zmianą na blogu Angielskie Prawo dla Polaków postanowiłam poruszyć bardzo kontrowersyjny i budzący wiele emocji temat deportacji obywateli UE z terytorium Wielkiej Brytanii, w tym obywateli Polski. Następny wpis rozpocznie nową serię tematyczną dla polskich przedsiębiorców działających w Wielkiej Brytanii.

Otrzymuję coraz więcej zapytań związanych z tematem deportacji. Oczywiście każdy kto się do tego kwalifikuje powinien ubiegać się o Permanent Residence. Już na wstępie stwierdzę, że zwykle najlepszym rozwiązaniem dla osób „zagrożonych” deportacją może być ubieganie się o Permanent Residence, zatrudnie lub samozatrudnienie, a w razie wydania decyzji o deportacji dobrowolne opuszczenie Wielkiej Brytanii (co skutkuje krótszym okresem zakazu wjazdu). Wszyscy powinni pamiętać o przysługujących prawach w postępowaniu przed Urzędem Imigracyjnym (Home Office) i możliwości odwołania się od decyzji deportacyjnych. 

Oto przygotowany przeze mnie dla Państwa przewodnik prawny w zakresie prawa deportacyjnego:

Zatarcie skazania w Anglii, Walii, Szkocji i Irlandii Północnej: przegląd prawa

Czym jest zatarcie skazania?

Okres potrzebny do zatarcia skazania to okres do uznania, że nie doszło do skazania lub innego ukarania.  Okres jest ustalony przez dyspozycję administracyjną albo zależny od rodzaju skazania. Okres ten oblicza się od daty skazania, odnotowania pouczenia albo zakończenia skazania.

Należy mieć na uwadze, że okres potrzebny do zatarcia skazania ustalany jest na podstawie regulacji prawnych właściwych dla danego systemu prawnego, stąd inne regulacje stosuje się w Anglii i Walii, a inne w Szkocji czy też Irlandii Północnej.

To oznacza, że certyfikat „Basic Disclosure certificate” wydawany przez  Disclosure Scotland może się różnić od tego wydawanego w Anglii, Walii i Irlandii Północnej.

Poniżej przedstawiam okresy, po których upływie może dojść do zatarcia skazania z uwzględnieniem adresu zamieszkania danego wnioskodawcy (adres w Anglii i Walii lub w Szkocji czy Irlandii Północnej):

ANGLIA I WALIA 

W przypadku skazanych, których adres miejsca zamieszkania znajduje się w Anglii lub Walii obowiązują następujące okresy zatarcia skazania:

Dorośli – jeśli w dniu skazania skazany ukończył 18 lat i więcej

Rodzaj/długość kary	Zatarcie skazania
Kara pozbawienia wolności powyżej 48 miesięcy	Nie ulega zatarciu
Kara pozbawienia wolności powyżej 30 do 48 miesięcy.	7 lat
Kara pozbawienia wolności powyżej 6 do 30 miesięcy	4 lata
Kara pozbawienia wolności 6 miesięcy lub mniej	2 lata
Nadzór kuratora	12 miesięcy
Praca społeczna	12 miesięcy*
Grzywna	1 rok
Warunkowe zwolnienie	Ostatni dzień obowiązywania
Odszkodowanie	Pełna zapłata
Zwolnienie bezwarunkowe	Bez okresu do zatarcia

* Tam, gdzie postanowienie sądu nie określa ostatniego dnia, w którym postanowienie  obowiązuje to okres potrzebny do zatarcia skazania wynosi 2 lata licząc od dnia skazania.

100. WPIS NA BLOGU: WASZE NAJCZĘSTSZE PYTANIA PRAWNE: FAQ

 

Najczęstsze pytania: FAQ

To już 100. wpis na blogu i przy tej okazji przedstawiam poniżej najczęstsze pytania wraz z odpowiedziami, jakie stawiają mi czytelnicy w licznych komentarzach i wiadomościach.

Wśród tych pytań wymienić można:

1. Jak ustalić jurysdykcję w sprawach o alimenty, gdy jedno z rodziców mieszka w UK, a drugie w Polsce z dzieckiem? Co, gdy sytuacja sie odwraca?

Zazwyczaj sprawy z zakresu prawa rodzinnego są zawiłe, gdy w rodzice i/lub dzieci zamieszkują w innych państwach.

Podstawowym aktem prawnym regulującym tę kwestię jest Konwencja nowojorska z 1956 roku. W przypadku Polski i Wielkiej Brytanii ciągle jeszcze istotne jest Rozporządzenie Rady (WE) nr 4/2009 oraz Protokół haski z 2007 roku.

Zgodnie z art. 3 wspomnianego Rozporządzenia sądami, które posiadają jurysdykcję do rozpoznania spraw dotyczących zobowiązań alimentacyjnych w państwach członkowskich są:

a) sąd zwykłego miejsca pobytu pozwanego; lub

b) sąd zwykłego miejsca pobytu wierzyciela; lub

c) sąd, który zgodnie z prawem sądu ma jurysdykcję do prowadzenia postępowania dotyczącego statusu osoby, w przypadku gdy sprawa dotycząca zobowiązań alimentacyjnych jest związana z tym postępowaniem, chyba że jurysdykcja ta wynika tylko z obywatelstwa jednej ze stron; lub

d) sąd, który zgodnie z prawem sądu jest właściwy do prowadzenia postępowania dotyczącego odpowiedzialności rodzicielskiej, w przypadku gdy sprawa dotycząca zobowiązań alimentacyjnych jest związana z tym postępowaniem, chyba że jurysdykcja ta wynika tylko z obywatelstwa jednej ze stron.

Natomiast zgodnie z treścią Protokołu haskiego, jeżeli rodzic z dzieckiem mieszka w Polsce, a rodzic który ma być pozwany o alimenty mieszka w innym państwie UE, sprawa powinna toczyć się w Polsce i według prawa polskiego prawa.

Polskie regulacje wskazują w art. 1103 (3) § 1 kodeksu postępowania cywilnego, że: Sprawy o alimenty oraz sprawy o roszczenia związane z ustaleniem pochodzenia dziecka należą do jurysdykcji krajowej także wtedy, gdy powodem jest uprawniony, który ma miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu w Rzeczypospolitej Polskiej. W razie odrzucenia pozwu należy pamiętać, że możliwe jest jego zaskarżenie.

Należy zatem pamiętać, że prawo Unii rozróżnia postępowania sądowe w zależności od tego, czy dotyczą one praw i obowiązków w relacjach między małżonkami czy też praw i obowiązków w relacjach między rodzicami a dziećmi. Sądem właściwym do rozpatrywania spraw związanych z władzą rodzicielską jest co do zasady sąd państwa, w którym dziecko zwykle zamieszkuje. Natomiast sądem właściwym w sprawach o rozwód, separację małżonków lub unieważnienie małżeństwa, może być sąd innego państwa członkowskiego, np. tego, którego obywatelami są rozstający się rodzice.

Decydujący głos w sprawie jurysdykcji w sprawach alimentacyjnych zabrał w dniu 16 lipca 2015 roku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie (sygn. akt C-184/14) orzekając, że o alimentach rodziców mieszkających w różnych państwach rozstrzyga sąd państwa, w którym zamieszkuje dziecko/dzieci.

Akty prawne związane z zagadnieniem:

• Protokół haski z dnia 23 listopada 2007 r. o prawie właściwym dla zobowiązań alimentacyjnych
• Rozporządzenie Rady (WE) nr 4/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń oraz współpracy w zakresie zobowiązań alimentacyjnych
• Konwencja o dochodzeniu roszczeń alimentacyjnych dochodzonych zagranicą sporządzona w Nowym Jorku 20 czerwca 1956 roku.

2. Jaka kara grozi za posiadanie  marihuany w Wilkiej Brytanii?

Mimo wielu akcji propagujących pomysł legalizacji marihuany w Wielkiej Brytanii nie jest ona legalna. Obecnie każdy zatrzymany, przy którym zostanie znaleziona marihuana może zostać skazany na maksymalnie do 5 lat pozbawienia wolności, karę grzywny albo obie kary łącznie.

Natomiast przestępstwo rozprowadzania lub produkowania narkotyków klasy B (do której należy marihuana, inaczej cannabis) bez pozwolenia jest zagrożone karą maksymalnie 14 lat pozbawienia wolności, grzywny albo obu kar łącznie.

Stosunek policji do ścigania tych przestępstw jest różny. Z uwagi na oszczędności i zalecenia niektóre jednostki przysłowiowo „przymykają oko” na drobniejsze przestępstwa związane z posiadaniem marihuany. Funkcjonariusze policji posiadają możliwość zastosowania upomnienia, czyli „cannabis warning” w razie posiadania przez zatrzymanego małej ilości marihuany (mniej niż uncję, czyli 28,349g marihuany lub niewiele większą ilość haszyszu), o ile uzna się, że celem jest tylko własny użytek. Pomimo, że policja musi odnotować takie upomnienie to nie niesie ze sobą konieczności uiszczenia grzywny ani nie widnieje w rejestrach DBS.

Podobnie jak w Polsce, prowdzone są kampanię na rzecz legalizacji marihuany do użytku leczniczego. Akt prawny regulujący to zagadnienie to ustawa the Misuse of Drugs Act 1971.

3. Kiedy ulegają zatarciu skazania w Wielkiej Brytanii? Problem uzyskania zaświadczenia o niekaralności.

To ile czasu musi upłynąć, aby doszło do zatarcia skazania zależy od wymiaru orzeczonej kary, a nie od rodzaju popełnionego przestępstwa. Ponadto, należy pamiętać, że skazanie np. na 8 miesięcy pozbawienia wolności i warunkowe zwolnienie po 4 miesiącach nie uprawnia do zatarcia po 2 latach ale nadal po 4 latach.

Okres liczony do zatarcia skazania nie biegnie do czasu zakończenia odbywania kary pozbawienia wolności.

Kara pozbawienia wolności dłuższa niż 4 lata nie może zostać zatarta. Dla kar orzeczonych w mniejszym wymiarze należy stosować poniższe:

Wniosek o dostęp do kartoteki policyjnej: jak go złożyć?

Informacja z kartotek policyjnych

W Wielkiej Brytanii każdy ma prawo  uzyskania informacji z kartotek policyjnych dotyczących jego osoby. Procedura (wniosek) ubiegania się o dostęp do informacji z kartotek nazywa się ‘subject access request’.

Szczególnie przy przenoszeniu się do innego kraju może okazać się przydatna.

Wniosek „subject access request” dotyczyć może informacji z kartotek znajdujących się w zasobach:

• policji Anglii, Walii, Irlandii Północnej, Jersey i the Isle of Man;
• urzędu transportowego, the British Transport Police.

Istnieje możliwość złożenia zapytania do the ACRO Criminal Records Office (online albo pocztą). Opłata od wniosku wynosi £10.

Tutaj link do formularza online: https://www.acro.police.uk/subject_access.aspx

Czas oczekiwania na uzyskanie informacji to maksymalnie nawet 40 dni kalendarzowych od dnia otrzymania potwierdzenia złożenia wniosku.

UWAGA!!! Nie należy mylić z Disclosure and Barring Service (DBS).

Inaczej procedura wygląda przy ubieganiu się o informacje z kartotek policji w Szkocji.

Stan prawny na dzień: 12 maja 2017 roku

REKORDY KRYMINALNE W UK

Nawet jeśli dojdzie  do zatarcia skazania, szczegóły dotyczące popełnionego przestępstwa będą ciągle widocznie w policyjnej bazie danych (the Police National Computer). Generalnie, the Association of Chief Police Officers zaleca, aby w przypadku skazania za przestępstwa tzw. rejestrowane (czyli przestępstwa, które mogą być potencjalnie rozpoznawane przez the Crown Court, nawet jeśli rzeczywiście nie były) powinny został usunięte z rejestrów po 10 latach (ale z pewnymi wyjątkami opisanymi później).

Jeśli doszło do popełnienia trzech rejestrowanych przestępstw, to informacje o nich będą przechowywane przez 20 lat, a niektóre przestępstwa pozostaną w rejestrach bez możliwości ich usunięcia.

Następujące rodzaje przestępstw nie zostaną nigdy usunięte z rejestrów:

Zatarcie skazania w UK

Zgodnie z ustawą the Rehabilitation of Offenders Act,  niektóre skazania mogą zostać zatarte po upływie określonego w ustawie okresu czasu. Oznacza to, że skazany pytany o karalność będzie mógł zaprzeczyć np. przy ubieganiu się o pracę czy na pytanie sędziego w innej sprawie.

W razie skazania za inne przestępstwo i gdy zatarcie skazania za poprzednie przestępstwo jeszcze nie nastąpiło to okres ten ulega stosunkowo przedłużeniu. Oznacza to, że ta ustawa jest znacznie bardziej korzystna dla osób, które popełniły przestępstwa mniejszej wagi albo niewiele, ponieważ większa ich liczba spowoduje, że skorzystanie z dobroci tej ustawy będzie mało prawdopodobne.

OKRES POTRZEBNY DO ZATARCIA SKAZANIA
To ile czasu musi upłynąć, aby doszło do zatarcia skazania zależy od wymiaru orzeczonej kary, a nie od rodzaju popełnionego przestępstwa. Ponadto, należy pamiętać, że skazanie np. na 8 miesięcy pozbawienia wolności i warunkowe zwolnienie po 4 miesiącach nie uprawnia do zatarcia po 2 latach ale nadal po 4 latach.

Okres liczony do zatarcia skazania nie biegnie do czasu zakończenia odbywania kary pozbawienia wolności.

Kara pozbawienia wolności dłuższa niż 4 lata nie może zostać zatarta. Dla kar orzeczonych w mniejym wymiarze należy stosować poniższe: