Zgłaszaj wprowadzające w błąd strony internetowe, e-maile, numery telefonów, rozmowy telefoniczne lub wiadomości tekstowe, które Twoim zdaniem mogą być podejrzane.
Nie podawaj prywatnych informacji (takich jak dane bankowe lub hasła), nie odpowiadaj na wiadomości tekstowe, nie pobieraj załączników ani nie klikaj żadnych łączy w wiadomościach e-mail, jeśli nie masz pewności, że są one autentyczne.
Gdzie zgłaszać podejrzane wiadomości?
Przesyłaj podejrzane wiadomości e-mail na adres: report@phishing.gov.uk
Tego rodzaju sprawami zajmuje się Narodowe Centrum Bezpieczeństwa Cybernetycznego (NCSC).
Wiadomości SMS
Przekazuj podejrzane wiadomości tekstowe na numer 7726 — to nic nie kosztuje.
Po przesłaniu sms-em podejrzanej wiadomości dojdzie do zgłoszenia wiadomości do operatora sieci komórkowej.
Reklamy
Zgłaszać można również oszustwo lub wprowadzające w błąd reklamy do urzędu ds. standardów reklamowych. Możesz zgłaszać reklamy znalezione online, w tym w wyszukiwarkach, na stronach internetowych lub w mediach społecznościowych.
Możesz również zgłosić oszustwo lub wprowadzające w błąd reklamy do Google, jeśli znalazłeś je w wynikach wyszukiwania Google, lub zgłosić do Bing, jeśli znalazłeś je w wynikach wyszukiwania Bing.
Co zrobić, jeśli uważasz, że padłeś ofiarą oszustwa lub oszustwa internetowego
Skontaktuj się z Action Fraud, jeśli uważasz, że straciłeś pieniądze lub zostałeś zhakowany z powodu oszustwa internetowego lub oszustwa, a przebywasz w Anglii lub Walii.
Ponadto, możesz:
zgłoś się online – załóż konto lub kontynuuj jako „gość”
zadzwoń pod numer 0300 123 2040
*Jeśli przebywasz w Szkocji i straciłeś pieniądze z powodu oszustwa internetowego lub oszustwa, zgłoś przestępstwo szkockiej policji.
Unikaj stron internetowych, e-maili i numerów telefonów, które imitują usługi rządowe
Niektóre strony internetowe, adresy e-mail lub numery telefonów wyglądają, jakby były częścią oficjalnej usługi rządowej, chociaż tak nie jest, lub twierdzą, że pomagają bardziej niż w rzeczywistości. Niektóre zmuszają cię do płacenia za rzeczy, które byłyby bezpłatne lub tańsze, gdybyś korzystał z oficjalnej usługi rządowej.
Wyszukaj na GOV.UK, aby znaleźć oficjalne usługi rządowe i numery telefonów, na przykład, jeśli chcesz złożyć wniosek do DVLA o wydanie prawa jazdy.
Lista nieodebranych nieruchomości w Wielkiej Brytanii
W Wielkiej Brytanii na bieżąco publikowana jest lista nazwisk zmarłych właścicieli nieruchomości, co do których spadkobiercy nie zgłosili swoich roszczeń. Wśród opublikowanych nazwisk znajdują się również nazwiska polskobrzmiące. W samym Londynie problem dotyczy 3000 opuszczonych nieruchomości. Lista aktualizowana codziennie znajduje się tutaj: Unclaimed estates list
Nieruchomości, których dotyczy lista stanowią menie nieznanego właściciela (bona vacatia), po 30 latach mogą stać się własnością Skarbu Państwa (Tresury Solicitor).
W sytuacji, gdy spadkodawca odnajdzie na liście nazwisko swojego zmarłego krewnego, powinien zwrócić się do Bona Vacatia Department i przesłać drzewo genealogiczne swojej rodziny, na którym przedstawione będzie pokrewieństwo wraz z datami narodzin, zawartych małżeństw i zgonów członków rodziny. Jeśli z takiego rysunku wynikać będzie, że wnioskodawca jest spokrewniony ze zmarłym właścicielem nieruchomości, to BVD wezwie do przedłożenia dokumentów, w tym przykładowo:
– zupełny odpis aktu urodzenia,
– dokumenty identyfikujące wnioskodawcę,
– uzasadnienie wraz z dokumentami potwierdzającymi fakty wskazane w uzasadnieniu,
– pisemne upoważnienie do złożenia wniosku od spadkobiercy, jeśli wniosek składa osoba trzecia,
Przewiduje się, że od listopada 2023 roku ma zacząć funkcjonować aplikacja w Europejskim Systemie Informacji i Autoryzacji (European Travel Information and Authorisation System, ETIAS), za pomocą, której Brytyjczycy w wieku od 18. do 70. roku życia, którzy będą chcieli podróżować do krajów Unii Europejskiej (UE) będą mogli uzyskać pozwolenie na podróżowania do tych krajów.
Od wniosku o pozwolenie trzeba będzie uiścić opłatę w wysokości 7 euro. Obywatele UE mieszkający w Wielkiej Brytanii, którzy będą zamierzali podróżować do krajów UE również będą musieli złożyć takowy wniosek, ale w ich przypadku obowiązywać będzie zwolnienie z obowiązku uiszczenia opłaty.
Wniosek należy złożyć co najmniej 72 godziny przed zaplanowaną podróżą. Po pomyślnym zakończeniu procedury i uzyskaniu pozwolenia będzie ono ważne przez okres 3 lat i upoważniać będzie do podróżowania po wszystkich krajach UE przez okres 90 dni w ciągu 180 dni.
Wniosek będzie odrzucony, jeśli:
zarejestrowany dokument podróżny został zgłoszony jako skradziony,
osoba wnioskująca stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa lub zagrożenie epidemiologiczne,
istnieją wątpliwości co do podanych we wniosku informacji.
Od decyzji o odmowie udzielenia pozwolenia, przysługiwać będzie odwołanie w kraju, do którego zamierzano podróżować.
Powyżej omówione regulacje zgodnie z zamierzeniem mają na celu ochronę bezpieczeństwa wewnętrznego, zapobieganie nielegalnej imigracji i ochronie zdrowia publicznego w krajach UE.
Brytyjska organizacja publiczna Independent Monitoring Authority (IMA) zajmuje się rozpatrywaniem zgłoszeń dotyczących naruszeń praw obywateli UE w Wielkiej Brytanii. Za pośrednictwem strony internetowej IMA obywatele UE/EOG/EFTA mogą zgłaszać skargi na naruszenie przez brytyjskie instytucje publiczne ich praw.
Mechanizm przyjmowania skarg, którym posługuje się IMA został stworzony, aby zlokalizować problemy naruszeń praw obywateli UE i pozwolić na ich wyeliminowanie.
IMA podejmuje obecnie działania, które mają na celu wykluczenia naruszeń praw dotyczących systemu osiedleńczego dla obywateli Unii Europejskiej – EU Settlement Scheme, wcześniej m.in. zajmowała się problemem opóźnień w wypłacie zasiłków dla obywateli UE.
Spodziewać się można, że dzięki działalności Independent Monitoring Authority najczęściej spotykane problemy obywateli UE będą systematycznie przez IMA usuwane.
W związku z sytuacją geopolityczną coraz więcej Polaków mieszkających za granicą zadaje sobie pytanie, czy w będą musieli wrócić do kraju.
Wojskowe Komendy Uzupełnień wzywają rezerwistów, przeprowadzają mobilizację uzupełniającą stanu osobowego jednostek wojskowych i organizują ćwiczenia. Pisma w WKU otrzymać mogą również osoby w wieku 18-63 lata przebywające za granicą. Po otrzymaniu takiego pisma należy stawić się w WKU w ciągu 7-15 dni, a w razie zlekceważenia takiego wezwania grożą konsekwencje prawne.
Kim jest żołnierz rezerwy i kto podlega obowiązkowi służby wojskowej?
Żołnierzem rezerwy jest osoba w wieku 18 -63 lat, która złożyła przysięgę wojskową i została przeniesiona do rezerwy po zwolnieniu z czynnej służby wojskowej, w tym z zawodowej służby wojskowej lub ze służby kandydackiej, jeżeli w dalszym ciągu podlega obowiązkowi służby wojskowej. Żołnierze rezerwy, którym nadano przydziały kryzysowe, tworzą Narodowe Siły Rezerwowe.
Obowiązkowi służby wojskowej podlegają:
Obywatele polscy począwszy od dnia, w którym kończą osiemnaście lat życia, do końca roku kalendarzowego, w którym kończą pięćdziesiąt pięć lat życia, a posiadający stopień podoficerski, lub oficerski – sześćdziesiąt trzy lata życia
Obowiązkowi służby wojskowej nie podlegają jednak osoby wymienione, które zostały uznane ze względu na stan zdrowia za trwale niezdolne do służby.
Zgłoszenie pobytu za granicą
W razie wyjazdu z Polski, każdy obywatel Polski powinien zgłosić ten fakt gminie lub właściwej WKU. Za niedopełnienie tego obowiązku grożą konsekwencje prawne.
Kto i kiedy zgłosić powinien zmianę miejsca pobytu?
Każdy, kto zmienia miejsce zamieszkania i jest:
mężczyzną w wieku od 19 do 50 lat,
mężczyzną w wieku od 50 do 60 lat, który ma stopień wojskowy oficera lub podoficera,
kobietą w wieku od 19 do 50 lat, która podlega obowiązkowi stawienia się do kwalifikacji wojskowej (na przykład skończyła szkołę pielęgniarską),
kobietą w wieku od 50 do 60 lat, która podlega obowiązkowi stawienia się do kwalifikacji wojskowej i która ma wojskowy stopień oficera lub podoficera.
Zgłoszenia zmiany miejsca pobytu należy dokonać, gdy:
zmieniasz miejsce pobytu stałego,
zmieniasz miejsce pobytu czasowego, który trwał ponad 3 miesiące,
wyjeżdżasz z miejsca pobytu stałego na pobyt czasowy, który będzie trwał ponad 3 miesiące w Polsce,
wyjeżdżasz za granicę na pobyt czasowy, który będzie trwał ponad 6 miesięcy,
wracasz z zagranicy z pobytu czasowego, który trwał ponad 6 miesięcy.
Czy w razie posiadania podwójnego obywatelstwa, obywatel Polski objęty jest powszechnym obowiązkiem obrony?
Jeśli obywatel Polski stale zamieszkujący poza granicami Polski posiada również obywatelstwo innego państwa – nie jest objęty powszechnym obowiązkiem obrony w Polsce i nie jest zobowiązany do stawienia się w Wojskowej Komendzie Uzupełnień.
Po Brexicie obywatel Polski może przebywać bez wizy w Wielkiej Brytanii w celach turystycznych przez okres 6 miesięcy.
*Przed wyjazdem do Wielkiej Brytanii należy dodatkowo sprawdzić aktualne obostrzenia dla przyjezdnych związane z pandemią COVID-19.
Jeśli w przeszłości obywatelowi Polski odmówiono wjazdu do Wielkiej Brytanii albo był karany, to przed wjazdem powinien ubiegać się o wizę „Standard Visitor Visa”.
Czego nie można robić przebywając w Wielkiej Brytanii w celach turystycznych?
Przyjeżdżając bez wizy w Wielkiej Brytanii w celach turystycznych, nie można:
wykonywać płatnej lub nieodpłatnej pracy dla brytyjskiej firmy lub jako samozatrudniony;
ubiegać się o środki publiczne (benefity);
mieszkać w Wielkiej Brytanii przez długi czas poprzez częste lub kolejne wizyty;
zawierać związku małżeńskiego lub związku partnerskiego lub zarejestrować związek małżeński lub związek partnerski.
Czego potrzebuje obywatel Polski wjeżdżając do Wielkiej Brytanii?
Obywatel Polski musi przedstawić ważny paszport lub dokument podróży. Paszport powinien być ważny przez cały pobyt w Wielkiej Brytanii.
Obywatel Polski może również zostać poproszony o udowodnienie, że:
przyjeżdża w celach turystycznych;
jest w stanie utrzymać siebie i osoby pozostające na twoim utrzymaniu podczas podróży (lub posiada fundusze na ten cel od innej osoby);
zarezerwował nocleg na swój pobyt w Wielkiej Brytanii;
posiada środki, aby zapłacić za podróż powrotną lub dalszą (lub uzyskać finansowanie na ten cel od innej osoby).
Przyjazd do Wielkiej Brytanii niepełnoletnich obywateli Polski
W przypadku obywatela Polski, który nie ukończył 18 lat i podróżuje samotnie może być konieczne okazanie pisma od rodzica lub opiekuna prawnego, w którym zawarte będą następujące dane:
dane kontaktowe i zgodę na podróż do Wielkiej Brytanii rodzica lub opiekuna prawnego;
imię i nazwisko, datę urodzenia, adres i pokrewieństwo osoby, z którą niepełnoletni będzie przebywał;
zgodę rodzica lub opiekuna prawnego na pobyt z osobą wymienioną w piśmie.
Jeśli podczas pobytu w Wielkiej Brytanii niepełnoletni obywatel Polski zamierza mieszkać u osoby/osób, które nie są jego bliskimi krewnymi, to jego rodzic lub opiekun prawny musi poinformować odpowiednie brytyjskie władze lokalne o jego pobycie, w szczególności, gdy:
zarówno obywatel Polski oraz osoba, u której się zatrzyma są w wieku poniżej 16 lat (lub poniżej 18 lat, jeśli obywatel Polski jest osobą niepełnosprawną);
przez ponad 28 dni będzie pod opieką osoby, która nie jest jego bliskim krewnym (tzw. „prywatna opieka zastępcza”).
Przy przekraczaniu granicy niepełnoletni obywatel Polski powinien przedstawić potwierdzenie otrzymania od brytyjskich władz lokalnych zgłoszenia jego pobytu w Wielkiej Brytanii.
Procedura Settlement Scheme umożliwia rejestrację obywateli UE mieszkających w Wielkiej Brytanii, którzy nie są brytyjskimi obywatelami.
Rejestracja jest prosta i dostępna na urządzeniach mobilnych. Procedura ruszyła 30 marca 2019 roku i w dniu 30 czerwca 2021 roku zakończy się przyjmowanie wniosków.
Jak przebiega procedurą Settlement Scheme?
Procedura przebiega w trzech krokach:
Przedłożenie dowodu potwierdzającego tożsamość i narodowość np. paszport;
Przedłożenie potwierdzenia zamieszkiwania w Wielkiej Brytanii np. wyciągu z rachunku bankowego;
Potwierdzenie niekaralności lub wskazanie na skazania.
Wniosek nie podlega opłacie.
Co daje status osoby osiedlonej?
Uzyskanie statusu osoby osiedlonej wiąże się prawem legalnego pobytu w Wielkiej Brytanii i zachowania nabytych praw, w tym m.in.:
prawo do pracy w Wielkiej Brytanii;
prawo korzystania z publicznej służby zdrowia;
prawo pobierania nauki i kontynuowania studiów;
prawo korzystania z funduszy publicznych np. zasiłków;
W 2021 roku dojdzie w Polsce do ograniczenia zastosowania tzw. ulgi abolicyjnej. Polska zmienia przepisy pozwalające na unikanie podwójnego opodatkowania, a to wskutek ratyfikowanej przez nią Konwencji MLI, czyli Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku podpisanej w Paryżu dnia 7 czerwca 2017 r.
Sam fakt posiadania polskiego obywatelstwa nie oznacza automatycznie, że osoba jest zobowiązana do zapłaty podatku w Polsce. O tym gdzie i w jakim zakresie podlega się opodatkowaniu decyduje przede wszystkim tzw. rezydencja podatkowa (miejsce zamieszkania dla celów podatkowych). Zgodnie z polską Ustawą PIT zasadą jest, że polskim rezydentem podatkowym jest osoba fizyczna, która w Polsce:
przebywa większą część roku (ponad 183 dni w roku podatkowym) lub
posiada centrum interesów osobistych lub gospodarczych (tzw. ośrodek interesów życiowych).
Ocena rezydencji podatkowej wymaga każdorazowo dogłębnej analizy całokształtu okoliczności dotyczących jej związków z danym państwem. W pewnym uproszczeniu można jednak przyjąć, że:
osoba fizyczna, która przeniosła się na stałe za granicę razem ze swoją rodziną, nie jest już polskimi rezydentami podatkowymi;
natomiast jeżeli osoba fizyczna wyjeżdża do pracy za granicę na krótki czas i wraca do Polski (np. przebywa tu jej rodzina), to jako polski rezydent podatkowy podlega opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów (nie jest to jednak równoznaczne z obowiązkiem zapłaty podatku w Polsce).
W odniesieniu do osób, o których mowa w pkt 1) powyżej – zmiana przez Polskę metody unikania podwójnego na podstawie Konwencji MLI nie ma wpływu na ich sytuację, gdyż są one rezydentami podatkowymi innego państwa. Nie podlegają więc w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów, a jedynie od dochodów, które uzyskują w Polsce (np. z tytułu otrzymywanego czynszu za wynajem mieszkania położonego w Polsce).
Natomiast w odniesieniu do osób, o których mowa w pkt 2) – zmiana metody unikania podwójnego opodatkowania będzie mieć wpływ na ich rozliczenia podatkowe w Polsce. Nie musi jednak automatycznie oznaczać obowiązku zapłaty podatku w Polsce.
Zmiana metody unikania podwójnego opodatkowania na podstawie Konwencji MLI
Zeznania podatkowe
Rozliczanie zagranicznych dochodów zgodnie z metodą proporcjonalnego zaliczenia oznacza obowiązek złożenia w Polsce zeznania podatkowego, w którym należy wykazać dochody z pracy za granicą. Obowiązek ten wystąpi bez względu na to, czy oprócz dochodów z zagranicy podatnik uzyskał inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce.
Dochody z pracy za granicą należy wykazać na formularzu PIT-36, wraz z załącznikiem PIT/ZG (Informacja o wysokości dochodów/przychodów z zagranicy i zapłaconym podatku).
Termin na złożenie zeznania: do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym.
Ulga abolicyjna
Sam fakt złożenia zeznania nie oznacza jednak automatycznie obowiązku zapłaty podatku w Polsce. Podatnik ma bowiem możliwość skorzystania z tzw. ulgi abolicyjnej.
Dzięki zastosowaniu ww. ulgi, ostateczna wysokość podatku płaconego w Polsce od tych dochodów będzie taka sama jak przy zastosowaniu metody wyłączenia z progresją, czyli dochód uzyskany za granicą nie będzie opodatkowany w Polsce.
Od 1 stycznia 2021 roku ulga abolicyjna ma zostać ograniczona do kwoty 1360 zł, co oznacza, że będzie można z niej skorzystać w odniesieniu do zagranicznego dochodu nieprzekraczającego kwoty 8000 zł. Od nadwyżki trzeba będzie dopłacić polskiemu Urzędowi Skarbowemu podatek – ten, którego udało się uniknąć za granicą z uwagi na obowiązującą tam wyższą kwotę wolną, niższą stawkę podatku lub zwolnienie podatkowe.
Zaliczki na podatek
W przypadku zastosowania do dochodów zagranicznych metody zaliczenia proporcjonalnego, jeżeli podatnik przebywa czasowo za granicą i osiąga dochody z wykonywanej tam pracy bez pośrednictwa polskiego płatnika, to po powrocie do kraju ma obowiązek wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy.
Przy kalkulacji zaliczek podatnik może odliczyć podatek zapłacony za granicą (w odpowiedniej proporcji). Nie uwzględnia się jednak ulgi abolicyjnej (ma ona zastosowanie dopiero przy rozliczeniu rocznym).
Wysokość zaliczki: 17% ww. dochodów (można jednak zastosować wyższą stawkę wg skali podatkowej).
Termin płatności zaliczek:
do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym podatnik wrócił do kraju; albo
jeżeli termin płatności zaliczki przypada po zakończeniu roku podatkowego – w terminie złożenia zeznania rocznego (tj. do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym).
Ograniczenie poboru zaliczek:
podatnik może złożyć wniosek o ograniczenie poboru zaliczek w trakcie roku podatkowego[5];
we wniosku należy uprawdopodobnić, że zaliczki byłyby niewspółmiernie wysokie w stosunku do podatku należnego od dochodu przewidywanego na dany rok podatkowy;
wniosek składa się do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla miejsca zamieszkania podatnika (przed terminem płatności zaliczek, których wniosek dotyczy).
W rozliczeniu podatkowym za 2020 rok zmianę tę odczują Polacy pracujący w Wielkiej Brytanii, Japonii, Irlandii, na Litwie, w Izraelu, Finlandii, na Słowacji lub w Nowej Zelandii.
Natomiast w kolejnym roku skutków tej zmiany doświadczą Polacy zarabiający w Belgii, Danii, Norwegii, Portugalii i Kanadzie.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Wielkiej Brytanii podało, że od stycznia 2021 roku o wiele więcej osób niż do tej pory, które są obywatelami UE i były karane, nie będzie mogło wjechać do Wielkiej Brytanii.
Osoby skazane na karę powyżej 1 roku pozbawienia wolności nie będą mogły wjechać do Wielkiej Brytanii.
Podkreślono, że przestępcy z UE stanowią poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa Wielkiej Brytanii. Istnieją jednak obawy, że Brexit bez umowy może utrudnić identyfikację zagranicznych przestępców.
W związku z tym, że Wielka Brytania znajduje się obecnie w okresie przejściowym, odkąd formalnie opuściła UE w styczniu 2020 roku, obywatelowi UE można obecnie odmówić wjazdu tylko wtedy, gdy stanowi rzeczywiste i poważne zagrożenie.
Rozporządzenia, które zostały przedłożone w brytyjskim Parlamencie w czwartek, określają nowe zasady dotyczące zakończenia okresu przejściowego i wprowadzają zasadę traktowania obywateli UE i obywateli spoza UE tak samo.
Nowe zasady oznaczają od 1 stycznia 2021 roku:
Każdemu obywatelowi UE skazanemu na karę co najmniej 1 roku pozbawienia wolności będzie można odmówić prawa wjazdu do Wielkiej Brytanii
Obywatele UE, którzy popełnili jakiekolwiek przestępstwo w ciągu ostatniego roku, również mogą otrzymać odmowę prawa wjazdu do Wielkiej Brytanii
Obywatele UE mogliby również otrzymać odmowę zakazu wjazdu do Wielkiej Brytanii, gdyby zostali skazani na karę pozbawienia wolności w wymiarze poniżej 1 roku, a brytyjscy urzędnicy uznaliby, że mogą stanowić zagrożenie
Inni przestępcy, którzy zostali skazani na inną karę niż kara pozbawienia wolności, mogą również otrzymać odmowę prawa wjazdu do Wielkiej Brytanii, jeśli istnieją dowody na to, że są recydywistami, wyrządzają „poważną krzywdę” lub ich obecność w Wielkiej Brytanii nie „sprzyja dobru publicznemu”
Osoby biorące udział w pozorowanym małżeństwie będą mogły otrzymać zakaz wjazdu, a każdemu, kto narusza przepisy celne, również będzie można odmówić prawa wjazdu do Wielkiej Brytanii.
Zmiany oznaczają również, że obywatele UE, w przypadku których stwierdzono, że są bezdomnymi mogą zostać deportowani, jeśli np. odmówią przyjęcia oferty zakwaterowania, jak ma to już obecnie miejsce w przypadku obywateli spoza UE.
Urzędnicy powiedzieli, że te regulacje mogą dotyczyć ludzi mieszkających na ulicach, którzy popełniają przestępstwa lub działają w sposób antyspołeczny, na przykład agresywnie żebrzą. Stwierdzono jednocześnie, że będzie to ostateczność i że wcześniej zostaną przeprowadzone kontrole, aby upewnić się, że bezdomny nie jest ofiarą współczesnego niewolnictwa lub handlu ludźmi.
Przepisy mogą oznaczać, że tysiące osób z Europy nie będą mogły już od stycznia 2021 roku wjechać do Wielkiej Brytanii.
Obywatele UE mieszkający w Wielkiej Brytanii, którzy posiadają status imigracyjny w ramach programu osiedleńczego UE, lub wszyscy inni, którzy są chronieni na mocy umowy o wystąpieniu z UE, są zwolnieni z tych zasad. Jednak Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Wielkiej Brytanii stwierdziło, że ich status może zostać cofnięty, jeśli popełnią przestępstwo po 1 stycznia 2021 roku, jeśli grozi to karą pozbawienia wolności w wymiarze ponad 1 roku.
Aborcja (przerwanie ciąży) jest legalna w całej Wielkiej Brytanii.
Aborcji można dokonać tylko w publicznym szpitalu NHS (odpowiednik polskiego NFZ) lub w licencjonowanej klinice. Zazwyczaj zabieg jest finansowany przez NHS.
Jak zaplanować aborcję w ramach NHS?
Jak uzyskać aborcję finansową przez NHS?
• można zgłosić się samodzielnie, kontaktując się bezpośrednio z wykonującą aborcję – British Pregnancy Advisory Service (BPAS), Marie Stopes UK, National Unplanned Pregnancy Advisory Service (NUPAS) lub poprzez stronę internetową NHS uzyskać więcej informacji;
• konsultacja z lekarzem rodzinnym (GP) i skierowanie do poradni aborcyjnej – lekarz rodzinny powinien skierować do innego lekarza, jeśli ma jakiekolwiek zastrzeżenia co do decyzji o aborcji;
• kontakt z poradnią zdrowia seksualnego (czasami nazywaną kliniką planowania rodziny), skąd można otrzymać skierowanie do poradni aborcyjnej.
Czas oczekiwania na aborcję może być różny, ale od pierwszego kontaktu z lekarzem do aborcji nie powinien przekroczyć 2 tygodni. Aborcję można wykonać prywatnie. Koszty prywatnych aborcji różnią się w zależności od stadium ciąży i metody wykonania zabiegu.
Kiedy aborcja jest dopuszczalna?
Większość aborcji w Anglii, Walii i Szkocji przeprowadza się przed 24 tygodniem ciąży. Można je przeprowadzić po 24 tygodniach w ściśle określonych okolicznościach – na przykład, gdy życie matki jest zagrożone lub dziecko urodziło się ze znaczną niepełnosprawnością. Większość ośrodków aborcyjnych poprosi o wykonanie USG w celu ustalenia, w jakim tygodniu ciąży kobieta się znajduje. Długość ciąży liczona jest od pierwszego dnia ostatniej miesiączki. Aborcje są tym bezpieczniejsze, im wcześniej się je przeprowadza. Uzyskanie porady na wczesnym pozwala na bardziej przemyślane decyzje.
Przed aborcją należy umówić się na wizytę, aby porozmawiać o swojej decyzji i tym, co nastąpi po zabiegu.
W przypadku kobiet w wieku poniżej 16 lat nie muszą informować o swojej decyzji rodziców. Lekarz lub pielęgniarka mogą zachęcić taką kobietę do poinformowania rodzica, opiekuna lub innej osoby najbliższej.
Istnieją organizacje, zwykle znane jako centra ciąży kryzysowej, które oferują porady dotyczące ciąży.
Sposoby przeprowadzania aborcji
Jeśli to tylko możliwe, kobieta powinna mieć możliwość wyboru, w jaki sposób chcesz przeprowadzić aborcję.
Istnieją dwa sposoby przeprowadzania aborcji:
• aborcja medyczna („pigułka aborcyjna”) – zażycie dwóch tabletek, zazwyczaj w odstępie 24 do 48 godzin w celu wywołania aborcji;
• aborcja chirurgiczna – zabieg usunięcia ciąży.
Większość kobiet nie doświadcza żadnych problemów zdrowotnych po zabiegu, ale istnieje niewielkie ryzyko powikłań, takich jak nadmierne krwawienie czy uszkodzenie macicy lub szyjki macicy.
Jeśli wystąpią komplikacje, konieczne może być dalsze leczenie.
Angielskie prawo dla Polaków 